Travmalar üzerine çalışan, bireysel ve toplumsal travmaların kültürler-üstü bir yaklaşımla iyileşmesinin ve insanın psikolojik açıdan güçlenmesinin yollarını merak eden, araştıran, geliştiren 46 yaşında, yolu İzmir’de başlamış ama dünyanın birçok yerine uzanmış türlü çeşit mucizeye şahit olmuş bir hayalperest.

"Yolum da yolculuğum da paylaştıkça anlam kazanıyor. Bende olanı verdikçe alacak ne çok şey olduğunu görüyorum. Vereceğim şeyler duruma ve zamana göre değişse de; yani bu bazen bilgi, bazen dikkat, bazen şefkat, bazen para, bazen yeni pişmiş kek olurken, her daim içten bir ‘Merhaba’ ve içten bir ‘Nasılsın’ paylaşılmak için, bağ kurmak için hazır bekler.

Birbirimize ana rahmine düştüğümüz andan, öleceğimiz ana kadar muhtaç olduğumuz içindir, iletişime; içten bir selama ve hal hatır sormaya verdiğim önem.

İlişki içinde yaşama doğuyoruz (ana rahminde anamızın bedeninden beslenerek varlık kazanıyoruz); ilişki içinde yaralanıyoruz; ve yine ilişki içinde iyileşiyoruz. 

Bu yüzden işte aramızdaki iletişimin niteliği mühim. 

Ve bunun için kendimizle nasıl bir iletişim içinde olduğumuzu fark etmemiz şart. 

Eğitim hayatım boyunca neler öğrendim neler! Bir tek kendimle nasıl temas kuracağımı, kendimi nasıl kabul edeceğimi, nasıl seveceğimi söylemedi kimse. Hatta kendimle bir yarış içinde olmayı destekledi öğretmenlerim.

İçimde kendim dediğim farklı hallerim arasında dur durak bilmeyen al takke ver külah bir pazarlık, didişme, ve memnuniyetsizlikle geçen ilk otuz yılı iyileştirmek içindir travmaları araştırmam ve bunu hem bireysel hem de kolektif açıdan ele almam. 

O gün bugündür bir yandan eğitimler alarak bilgileniyor diğer yandan eğitimler ve bireysel danışmanlıklar vererek bilgiye işlerlik kazandırmaya gayret gösteriyorum. Sokakta gördüğüm insandan, kolaylaştırıcılığını yaptığım programlarda tanıştıklarıma, anamdan, kızıma, dostumdan, kedime herkesin hocam olduğuna inanıyor ve kulak kesilip dinliyorum bana denilenleri, ne de olsa iletişimin kilidi dinlemeyi bilmekle açılıyor. Kendini ve diğerini. Dinlediklerini harmanlamak da eğitmekle kendimizi mümkün oluyor. Kendimi eğitmemde bazı ekollerin, hocaların yeri var elbette; Peter Levine, Steve Hoskinson, Rick Hanson, Stephen Porges, Kathy Kain, Pat Ogden bunlardan bazıları. Somatik Deneyimleme, Sensorimotor Psikoterapi, Internal Family Systems, Polyvagal Teori ise öğrencisi olduğum ekoller

Eğitimin temelinde teorik bilgiyi özümsemekten daha çok; kendine, varlığına, yaşama saygı ve şefkat duyarak ve hatasızlığın değil hataların insanı eşsizleştirdiğine inanarak öğrenmeye, gelişmeye, iyileşmeye, güçlenmeye her daim merak duymak yatıyor. Bu yüzden öğrenmek benim için aynı zamanda iyileşmek ve güçlenmekle eşanlamlıdır. Sinir sisteminin duygu, davranışlar ve beden sağlığı üzerindeki etkisini yıllardır çalışan bir uzman olarak merak ettiğine yönelmenin, merakını besleyen ne varsa hayatına dahil etmenin önemini ne kadar vurgulasam azdır. Sinir sistemimizin de beynimizin de yapısal ve işlevsel ayarları öğrenmeye kodlanmış. Şimdiye kadar ne öğrendik? Kendimize ne öğretiyoruz? Ve aslında ne öğretmek istiyoruz? Bu üç soruya vereceğimiz yanıtlar iyileşmenin ve güçlenmenin merkezini oluşturuyor.

Ben dediğin şey eksiksiz bir cümledir. Bu cümlede beden, hisler, duygular, algı, zihinsel yargılar, bilinç temel ögelerdir. Bu ögeler birbiriyle uyumsuz olduğunda bu cümlenin anlamı kayar, ne sen ne de diğeri bir şey anlayamaz ya da yanlış anlar.

Ben’i anlamak iletişim içinde olmayı gerektirir; kendinle, diğeriyle, yaşamla. 

Kendimi diğerinin aynasında görürüm. Aynayı okumak da ayna tutmak da bilgelik gerektirir; bu da öğrenmekle mümkün olur ancak. 

Dinleyerek, sesimizi özgürce çıkararak, diğer seslerden öğrenerek yürümeye devam sevgili dostlar!"